Meestal moet een paard een grote hoeveelheid van de voor hem/haar giftige planten eten, om ook daadwerkelijk last te krijgen van vergiftigingsverschijnselen. Maar de hoeveelheid plantdelen die kunnen leiden tot een dodelijke portie is van verschillende factoren afhankelijk. Allereerst is de plant waarvan gegeten is bepalend voor de mate waarin de gegeten dosis fataal kan zijn. De ene giftige plant bevat giftigere stoffen dan de andere. Soms kan een kleine portie dus al fataal zijn.

Ook de conditie van het paard speelt een rol. Een fit paard kan nou eenmaal meer hebben dan een zwak en ziek paard. Deze laatste heeft bij een lagere dosering al een grotere kans op een dodelijke afloop.

Zorg voor een veilige weide

Zorg voor de juiste kennis over giftige planten en controleer de weide op aanwezigheid hiervan. De controle op giftige planten moet echter verder reiken dan de eigen weide. De paarden zullen met hun drang naar eten namelijk ook verder reiken. Door de afrastering heen eten ze ook in de aangrenzende weide, tuin of slootkant. Wees u daarvan bewust en zorg ook dat het hier schoon is.

Snoei- en/of tuinafval mag nooit aan paarden worden gevoerd. Let ook op bij de aanschaf van (goedkoop) hooi. Als eventuele schadelijke planten in het hooi zijn terecht gekomen, dan zijn ze in gedroogde toestand niet of nauwelijks meer te herkennen. Maar soms zijn ze dan nog wel degelijk giftig!

Meest voorkomende giftige planten

Onderstaande lijst is zeker niet volledig, maar bevat wel de meest voorkomende planten.

Weideplanten

Bastaardklaver, de hele plant is giftig en veroorzaakt zonnebrand, hoefbevangenheid en leverstoornissen.

Jacobskruiskruid, wordt in de weide door de paarden meestal met rust gelaten, maar komt ook in gedroogde vorm in hooi voor, veroorzaakt leverbeschadiging.

Heermoes of akkerpaardenstaart, stengels (zowel vers als gedroogd) zijn giftig en veroorzaken verlammingsverschijnselen.

Boterbloem, de kruipende boterbloemen zijn giftig. Worden in de weide meestal met rust gelaten en in gedroogde vorm zijn ze niet meer giftig. Is er toch van gegeten dan zijn de verschijnselen mondslijmvliesontsteking, overmatige speekselvorming, maagdarmontsteking, bloederige buikloop en nierontsteking.

St.Janskruid, de gehele plant (ook in gedroogde vorm) is giftig. Symptomen zijn een ontstoken huid, gebrek aan eetlust en complete zwakte.

Waterscheerling, alle plantdelen zijn zeer giftig en veroorzaken krampen, knarsetanden en schuimbekken.

Tuinplanten

Buxus, de gehele plant is giftig, vanwege de bittere smaak wordt er echter meestal niet van gegeten. Symptomen zijn diarree, wankele tred en verlammingsverschijnselen.

Taxus, is net als bijna alle haagplanten en coniferen zeer giftig. Veroorzaakt maag- en darmbloedingen, benauwdheid en hartstilstand.

Beuk, de vruchten (beukennootjes) zijn giftig en veroorzaken koliek, trillen en gewichtsverlies.

Monnikskap, na de bloei is de plant het giftigst en veroorzaakt het spiertrekkingen, koliek, vertraagde hartslag en zelfs verlamming.

Vingerhoedskruid, zowel vers als gedroogd is de hele plant giftig. Het veroorzaakt een vertraagde hartslag met uiteindelijk de dood tot gevolg.

Bloembollen, de bol én de bladeren zijn giftig. De paarden eten ze niet vers, maar ze kunnen wel (gedroogd) in het hooi voorkomen. Koliek, zweten, verlammingsverschijnselen en sufheid zijn het gevolg.

Paardenvoer